مدّتی پیش در پرس‌وجویی دربارهِ مشکلات زنان، متوجه شدم که هنوز در مناطق کم‌جمعیّت و محروم منطقهِ ما «ختنه» انجام می‌شود.

این عمل، در روستاها و شهرهای استان‌هایی مثل سیستان‌و‌بلوچستان و کرمانشاه و کردستان هنوز انجام می‌شود. 

ختنه، از بزرگترین جنایت‌هاییست که در حق دختربچه‌ها صورت می‌گیرد. علاوه‌بر ترس و استرس و آزار جسمی‌ای که به کودکِ دختر وارد می‌شود، آینده او را هم تا آخر عمر با درد و رنج همراه می‌کند. 

درک این موضوع برای کسی قابل لمس است که این خشونت را تجربه کرده باشد.

وقتی این ماجرا را شنیدم و متوجه شدم هنوز در جامعه ما این جنایات صورت می‌گیرند، قلبم به‌درد آمد.

من قربانی این خشونتم. من می‌دانم که این درد تا چه اندازه روان یک کودک را زخمی می‌کند. من می‌دانم این زخم‌ها چقدر عمیق هستند. من تجربه‌اش کرده‌ام و آگاهم که این درد تا آخرین لحظه نفس‌کشیدن همراه یک زن می‌ماند. زن، هرچقدر هم که روی روان خودش کار و برای ترمیم این زخم تلاش کند، از عمقِ آن نمی‌کاهد؛ چون پیامدهای ختنه سراسر زندگیش را در بر می‌گیرد.

والدین کودکِ خود را با دادنِ هدیه و خوراکی‌های خوشمزه و اسباب‌بازی‌ پای صحنه ختنه می‌کشانند. حساس‌ترین نقطه بدن او را با تیغ می‌برند‌‌ و فقط به‌فکر ثواب‌بردن از درگاه خدا هستند تا وظیفه شرعی خود را ادا کنند. دیگر به عواقب این جنایت که چقدر روان این کودک معصوم را درگیر می‌کند، فکر نمی‌کنند. 

ممکن است که عمل زیبایی دستگاه تناسلی زنان را با ختنه مقایسه کنند؛ درحالی‌که اصلن قابل قیاس نیست؛ چون زنان با میل و رغبت خود به جراحی زیبایی دستگاه تناسلی روی می‌آورند، در صورتی‌که ختنه با بریدن چوچوله و به‌قصد کنترل نیاز جنسی زن انجام می‌گیرد. 

من به‌عنوان یکی از قربانیان این خشونت؛ تقاضامندم، با کودکان دختر خود به‌هیچ قیمتی این کار را نکنید.